Tuesday 31 March 2015

Stratos Safioleas: Τι Κυβέρνηση Υποστηρίζουμε Και Γιατί

Stratos Safioleas, founder of Press Red International Media Relations and Crisis Management, published a very cogent analysis as a Facebook Note of why thousands of people were fed up with the corruption and incompetence of the previous PASOK-ND government, and why for a limited time, the SYRIZA government appeared to be a valid choice, and why the same democratic criticism levied against PASOK-ND must be continued against SYRIZA in order to secure a properly-functioning cabinet. This is one of the best and most balanced reviews out there. His note is reposted here, in Greek, with permission. 



Δύο μήνες μετά τις εκλογές καθώς γράφω στο Facebook τη γνώμη μου για διάφορες κυβερνητικές πρακτικές βρίσκομαι αντιμέτωπος με δύο εκπληκτικά αντιφατικές αντιδράσεις από κάποιους on-line και off-line φίλους.

Κάποιοι είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ μου γράφουν «στα λέγαμε εμείς για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν άκουγες». Κάποιοι που είναι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ μου γράφουν «την κρίσιμη ώρα πρέπει να στηρίζεις την κυβέρνηση και όχι να γράφεις εναντίον της». Αυτό είναι περίπου το περιεχόμενο των μηνυμάτων. Μερικά είναι καλόπιστα. Κάμποσα είναι πολύ επιθετικά (δηλαδή για την ακρίβεια εντελώς χυδαία).

Γράφω αυτό το κείμενο όχι για να απολογηθώ, αλλά με την ελπίδα να ξεκαθαρίσουμε μεταξύ μας τι κυβέρνηση υποστηρίζουμε και γιατί. Αν θεωρείτε τον εαυτό σας «βαμμένο» εναντίον ή υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ (ή της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κλπ) το κείμενο αυτό θα είναι πελώριο χάσιμο χρόνου. Σας προειδοποιώ. Αν όμως δεν αισθάνεστε ότι ντε και καλά ανήκετε σε κάποιο μαντρί, ας κουβεντιάσουμε μερικά πράγματα:

Η προηγούμενη διακυβέρνηση έπρεπε να φύγει, πάση θυσία. Είχε καταντήσει όχι απλώς αναξιόπιστη και ανήθικη στον τρόπο με τον οποίο κυβερνούσε τον τόπο, αλλά αισθανόταν ανεξέλεκτη. Και για αυτό είχε καταστεί επικίνδυνη.

Επειδή η μνήμη αδυνατίζει, υπενθυμίζω:

-- Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε στην κατοχή του το “στικάκι” με την λίστα Λαγκάρντ (για περίπου δεκαπέντε μήνες). Αναρμόδιος υπουργός, αλλά είχε οικονομικά στοιχεία Ελλήνων πολιτών στο συρτάρι του. Όταν δημιουργήθηκε ντόρος “θυμήθηκε” το στικάκι, το οποίο όπως είπε δεν το είχε ανοίξει να το δει ούτε μια φορά. Δηλαδή όχι ακριβώς, διότι όπως είπε στην επιτροπή της Βουλής του έριξε μια γρήγορη ματιά και είδε σε αυτό όπως είπε “τρεις Εβραίους”! (Περίεργο πόσο πολύ ξεχνάμε, έτσι; )  Απολογούμενος δε στην Βουλή ο κ. Βενιζέλος αποκάλυψε ότι φεύγοντας από το Υπουργείο Άμυνας πήρε μαζί του και αντίγραφα από τα αμυντικά σχέδια! Στη συνέχεια το περίφημο «στικάκι» συνέχισε την πορεία του σε διάφορους υπουργούς οικονομικών και μέχρι σήμερα έχει αποδώσει στα κρατικά ταμεία ακριβώς μηδέν ευρώ!

-- Έκθεση του ΔΝΤ αποκάλυπτε ότι η διατήρηση του μονοπωλίου στην διακίνηση του πετρελαίου στην χώρα στοιχίζει 1 δις ευρώ το χρόνο. Παρά τις παροτρύνσεις του ΔΝΤ η τάχα μεταρρυθμιστική κυβέρνηση δεν το άγγιξε. Αντιθέτως προχώρησε σε ενίσχυση της μονοπωλιακής θέσης των εταιρειών παρέχοντά τους προνομιακά την διακίνηση άλλων συναφών προϊόντων (όπως λιπαντικών). Μέρες που είναι κάνετε μια απλή πράξη: 2015 με 2009 = 7 χρόνια. Δηλαδή 7 δισεκατομμύρια ευρώ κόστος στον Έλληνα φορολογούμενο. Ας το κρατήσουμε αυτό το νούμερο στο μυαλό καθώς για πολύ λιγότερα χρήματα κινδυνεύουμενα βρεθούμε στο χάος

-- Ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων Διομήδης Σπινέλλης εκδιώχθηκε από την θέσητ ου. Αρμόδιος Υπουργός ήταν ο κ. Βενιζέλος. Ο κ. Σπινέλης είχε επιβάλει πρόστιμα για λαθρεμπόριο καυσίμων, κάτι που προφανώς ενόχλησε. Στην συνέχεια ο κ. Σπινέλης κατήγγειλε το σύστημα 4-4-2 στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό: 40% έκπτωση στο πρόστιμο, 40% φακελάκι στον εφοριακό και 20% στην εφορία. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει αγωγή στον ... Διομήδη Σπινέλλη.

-- Ο υπουργός Δημήτρης Αβραμόπουλος επανέφερε τις παρελάσεις με μηχανοκίνητα και αεροπλάνα τις οποίες είχε καταργήσει η κυβέρνηση ΓΑΠ γιατί κόστιζαν όπως είχε δηλώσει 2 εκατομμύρια ευρώ. Απαντώντας στη θύελλα αντιδράσεων ο κ. Αβραμόπουλος δήλωσε ότι τα καύσιμα είναι δωρεά εταιρείας διυλιστηρίων. Οι εταιρείες αυτές έχουν κατηγορηθεί για φοροδιαφυγή, είχαν επιβληθεί πρόστιμα τα οποία χαρίστηκαν με τροπολογία που ψήφισε η κυβέρνησηΣαμαρά-Βενιζέλου. Το ύψος των προστίμων ανέρχεται στο 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Ας το κρατήσουμε και αυτό το νούμερο πάλι, μια που για μισό δις ευρώ κινδυνεύουμενα βρεθούμε στο χάος μεγαλοβδομαδιάτικα.

-- Ο πρωθυπουργός αποφάσισε σε μία ημέρα να κλείσει την Δημόσια Τηλεόραση, λες και ήταν δικό του μαγαζί.  Ο τρόπος με τον οποίο έγινε σόκαρε ακόμα και Ευρωπαίους οπαδούς της ελεύθερης αγοράς. Μέχρι και ο πρόεδρος των Ευρωπαίων Φιλελεύθερων, ο Γκυ Φέρχοφσταντ, δήλωσε πως το κλείσιμο της Δημόσιας Τηλεόρασης δεν αποτελεί «μεταρρύθμιση» και ζήτησε να ανοίξει ξανά.

-- Ακολούθησαν δημοσιεύματα στα οποία φάνηκε πως ο τότε αρμόδιος Υπουργός για την Δημόσια Τηλεόραση κ. Σίμος Κεδίκογλου, στον έναν χρόνο που υπήρχε η ΕΡΤ υπό τον έλεγχό του, διόρισε σε αυτήν κομματικούς του φίλους, αυξάνοντας το μισθολόγιο της ΕΡΤ κατά έναεκατομμύριο ευρώ περίπου. Παρ΄όλα αυτά ο τότε πρωθυπουργός κ. Σαμαράς τον διατήρησε ως υπουργό και μετά τις αποκαλύψεις. (Επίσης αποκαλύφθηκε ότι ο κ. Κεδίκογλου είχε διορίσει στο υπουργικό γραφείο την φίλη του, αλλά τώρα μιλάμε για «ψιλά» μπροστάστις «χοντράδες» που είχαν γίνει).

-- Ο «μεταρρυθμιστής» υπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να καταργήσει την «Διαύγεια». Την υποχρέωση δηλαδή να αναρτώνται στο διαδίκτυο οι αποφάσεις που αφορούν το Δημόσιο. Προσπάθησε να την καταργήσει όχι μία αλλά δύο φορές. Απέτυχε η απόπειρα μετά από τεράστια κινητοποίηση στην δημόσια διαβούλευση και μετά από συλλογή χιλιάδων υπογραφών που στο τέλος προκάλεσαν ερώτηση προς την Κομισσιόν από το Ευρωκοινοβούλιο.

-- Σπουδαίες ιδιωτικοποίησεις θα λάμβαναν χώρα μετά από διαγωνισμό μεταξύ επενδυτών, αλλά κατέληξαν σε παράδωση σε μοναδικό επενδυτή, αφού εξαφανίζονταν όλοι οι άλλοι. (Για παράδειγμα το Ελληνικό, και ο ΟΠΑΠ).

-- Σε ένα σωρό οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα τοποθετήθηκαν επικεφαλής πολιτευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που απέτυχαν να επανεκλεγούν. Υπήρξαν προκλητικές καταστάσεις.  Για παράδειγμα πρόεδρος του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου τοποθετήθηκε ο 77-χρονος τότε, πρώην βουλευτής της ΝΔ, Κωνσταντίνος Ζαχαράκης. Η κ. Εύα Καϊλή, στο διάστημα το οποίο βρέθηκε εκτός Βουλής τοποθετήθηκε πρόεδρος ερευνητικού κέντρου (σε θέμα άσχετο με οποιοδήποτε σπουδές ή εμπειρία της) χωρίς ποτέ να γίνει γνωστή η διαδικασία επιλογής της. Λίγο πριν τις ευρωεκλογές τοποθετήθηκε και ο πατέρας της κ. Καϊλή σε διοικητικό συμβούλιο νοσοκομείου στην Θεσσαλονίκη. Ο κ. Χρήστος Παπουτσής (πρώην υπουργός δημόσιας τάξης στην θητεία του οποίου η αστυνομική βία από τα ΜΑΤ έγινε ανεξέλεκτη) ανταμοίφθηκε με την τοποθέτησή του ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank), αν και δεν έχει καμία παιδεία ή εμπειρία στα οικονομικά. Ο κ. Γιάννης Παπαθανασίου, υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή που εκτόξευσε το δημόσιο χρέος οδηγώντας την χώρα στη χρεοκοπία, και που ο κόσμος δεν εξέλεξε αλλά τον «έστειλε σπίτι του», τοποθετήθηκε πρόεδρος στα Ελληνικά Πετρέλαια. Παρεπιπτόντως, την μία μέρα που ορίστηκε Πρόεδρος της Βουλής ο κ. Βύρων Πολύδωρας διόρισε την κόρη του στην Βουλή.

-- Ο διαχειριστής σελίδας του Facebook η οποία ειρωνευόταν κάποιους θρησκόληπτους οπαδούς του μοναχού Παισίου – προσοχή, δεν ειρωνευόταν καν τον μακαριστό μοναχό, ειρωνευόταν τους έμπορους δοξασιών που τον ανέφεραν – συνελήφθη μετά από καταγγελία της  νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Για την σύλληψή του κινητοποιήθηκε ο κρατικός μηχανισμός κατόπιν εντολής και συγκεκριμένα η Υπηρεσία Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και η Ασφάλεια η οποία επιχείρησε στην Εύβοια και έσυρε τον διαχειριστή της σελίδας σαν κοινό εγκληματία στη φυλακή.

-- Η κ. Τομαή Κωνσταντοπούλου τοποθετήθηκε εκπρόσωπος στην Διεθνή Επιτροπήγια τα Εγκλήματα του Ολοκαυτώματος παρά το γεγονός ότι είχε καταδικαστεί για λογοκλοπή την περίοδο που ήταν προϊσταμένη του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών. (Στη συνέχεια η ΝΔ την περιέλαβε υποψήφια στο Ευρωψηφοδέλτιό της).

-- Ο βουλευτής και πρώην υπουργός της ΝΔ ήταν δικηγόρος της Energa την περίοδο που το Ελληνικό δημόσιο είχε στραφεί εναντίον της εταιρίας. Την περίδο που ο κ. Στουρνάρας ήταν πανίσχυρος υπουργός οικονομικών η σύζυγός του ήταν στέλεχος εταιρείας που έπαιρνε δουλειές από τοδημόσιο (όπως είδαμε στην Διαφάνεια που προσπαθούσε να καταργήσει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης).

-- Την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας στους δήμους προεκλογικό υλικό του συνδυασμού που είχε υποψήφιο και τον πρόεδρο του Ολυμπιακού Μαρινάκη είχε σταλεί από το Υπουργείο Παιδείας. Κατά σύμπτωση ο τότε υπουργός παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος (σημερινός βουλευτής Πειραιά με την ΝΔ) φωτογραφιζόταν με τον κ. Μαρινάκη σε προεκλογικές εκδηλώσεις.

-- Επανήλθε ως υπουργός ο κ. Λοβέρδος. Ναι, ο ίδιος άνθρωπος που πριν από τις εκλογές του 2012 έδωσε στην δημοσιότητα παρανόμως τα ονόματα οροθετικών γυναικών για να ικανοποιήσει τον φτηνό λαϊκισμό μέρους της εκλογικής πελατείας του.

-- Μια που μιλάμε για θέματα τύπου, η δημοσιοποίηση της Λίστας Λαγκάρντ από τον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη οδήγησε σε σύλληψη του ... Κώστα Βαξεβάνη. Τα δημοσιεύματα που κατήγγειλαν την ύπαρξη και δράση ακροδεξιών-φασιστικών θυλάκων στην Ελληνική Αστυνομία οδήγησαν σε κινητοποίηση του αρμόδιου Υπουργού Νίκου Δένδια, ο οποίος εξήγγειλε αγωγές κατά των ΜΜΕ έκαναν τα δημοσιεύματα.

-- Βέβαια (συνεχίζοντας στην προηγούμενή μου αναφορά) η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είχε για Γενικό Γραμματέα τον κοντινό φίλο και συνεργάτη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά έναν άνθρωπο που δήλωνε αντικομμουνιστής (στον 21ο αιώνα), τον κ. Παναγιώτη Μπαλτάκο, ο οποίος πιάστηκε να κάνει παζάρια με την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Παρά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις ο κ. Μπαλτάκος δεν διαγράφηκε ποτέ από την Νέα Δημοκρατία.

-- Καθόλου περίεργο λοιπόν που αποκαλύφθηκε λίγο αργότερα ότι ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Νίκος Δένδιας διατηρούσε στην κατοχή του φακέλους με στοιχεία για αξιόποινες πράξεις της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, αλλά δεν προέβαινε σε καμία ενέργεια όσο οι νεοναζί μαχαίρωναν και έδερναν μετανάστες. Μέχρι βέβαια που δολοφόνησαν έναν Έλληνα, τον Παύλο Φύσσα.

Για λόγους οικονομίας της συζήτησης δεν πάω πιο πίσω στα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή (υπουργοί και στελέχη της οποίας επέστρεψαν στην εξουσία επί Σαμαρά). Έτσι δεν θα γράψω για το σκάνδαλο της Siemens και το πώς άφησαν τους πρωταίτιους να διαφύγουν στο εξωτερικό, για το παραδικαστικό κύκλωμα, για το καρτέλ γάλακτος, για τις υποκλοπές Vodafone, για τη «ζαρντινιέρα», για τοαυθαίρετο του τέως υπουργού κ. Σουφλιά το οποίο νομιμοποίησε ο ίδιος,  το σκάνδαλο Θέμου Αναστασιάδη, και φυσικά το χάος με το Βατοπέδι και την εμπλοκή των τότε υπουργών Βουλγαράκη και Ρουσόπουλου (γράφω ότι μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό, καθώς οι ιστορίες είναι ατέλειωτες).

Αν καταφέρατε να διαβάσετε έως εδώ είστε ήρωες.
Ευχαριστώ πολύ.
 
Περνάω στο συμπέρασμα.

Σε όσους νοσταλγήσατε την διακυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου, ελπίζω να σας υπενθύμισα γιατί η ανήθικη, θρασύτατη αυτή διακυβέρνηση δεν μπορούσε να συνεχιστεί.

Για να είμαι όμως ειλικρινής, το πιο πάνω κείμενο το έγραψα για όσους υποστήριξαν την ανατροπή της, για όσους προτίμησαν μια νεα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα αλλά σήμερα ενοχλούνται από την κριτική που της γίνεται.

Με την διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν μας χώριζε κάτι «προσωπικό». Μας χώριζε κάτι βαθιά πολιτικό. Ήταν η επιθυμία μας να ανακόψουμε την πορεία της χώρας προς ένα πολιτικό μεσαίωνα, όπου μια οικονομική ολιγαρχία θα ήταν ανεξέλεκτη, όπου η ακροδεξιά θα έχαιρε προνομιακής σχέσης και ασυλίας, όπου το κράτος θα ήταν λάφυρο του κόμματος, όπου η ελευθερία του τύπου θα περιορίζεται και η ελεύθερη έκφραση θα διώκεται, όπου οι υπουργοί δεν θα νοιώθουν καμία υποχρέωση να λογοδοτούν στους Έλληνες πολίτες!

Από την νέα κυβέρνηση ζητήσαμε μια νέα συμπεριφορά. Μια άλλη διακυβέρνηση.

Δηλώνω θυμωμένος από τις πρακτικές κάποιων υπουργών της νέας κυβέρνησης, αλλά κυρίως δηλώνω σοκαρισμένος από την σιωπηλή υποστήριξη που τους παρέχεται.

Δεν είναι δυνατόν να μην ανεχόμαστε τα ψέμματα του Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά να κάνουμε  τα στραβά μάτια στα επαναλαμβανόμενα ψέμματα του υπουργού Γιάννη Βαρουφάκη.

Δεν είναι δυνατόν να είμαστε έξαλλοι με την προκλητική στάση του κ.  Μάκη Βορίδη στο θέμα της Energa αλλά να είμαστε σιωπηλοί απέναντι στην προκλητικότερη στάση του υπουργού Γιώργου Κατρούγκαλου, μια στάση που συνιστά καραμπινάτη υπόθεση “conflict of interest” (για να μη πω κάτι πιο ωμό).

Δεν είναι δυνατόν να είχαμε ξεσηκώσει το σύμπαν όταν ο Νίκος Δένδιας κυνηγούσε τον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη και φυλάκιζε τον «Παστίτσιο» αλλά να σιωπούμε σήμερα όταν ο πρύτανης του ομοφοβικού, ρατσιστικού, αντισημητικού λόγου υπουργός άμυνας Πάνος Καμμένος προσπαθεί να φιμώσει τον Ανδρέα Πετρουλάκη για ένα άρθρο γνώμης και να τρομοκρατήσει όσους επιθυμούν να του κάνουν κριτική. Είναι δε ακόμα πιο ανατριχιαστικό αν η σιωπή οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ανδρέας Πετρουλάκης γράφει στο Protagon που μέχρι προ τινος ανήκε στον Σταύρο Θεοδωράκη, δηλαδή θεωρείται "Ποτάμι". (Φαντάζομαι κάποιοι ξεχνάνε πως συνεργάτης του Protagon ήταν για χρόνια και μέχρι πρόσφατα ήταν ο και ο Γιάννης Βαρουφάκης).

Κοιτάξτε: οι λέξεις «δεξιός» και «αριστερός», «προοδευτικός» και «αντιδραστικός» κοντεύουν να χάσουν την σημασία τους. Πάντως η ιδιότητα του προοδευτικού δεν απονέμεται αυτόματα σε όποιον ανεμίζει μια κομματική σημαία, ειδικά αν αυτή είναι και μια σημαία ευκαιρίας, την οποία σίγουρα θα αλλάξει πάλι αύριο. Η προκλητική αναξιοπιστία μέλους της κυβέρνησης είναι αντιδραστική γιατί ναρκοθετεί τα συμφέροντα της χώρας. Η χυδαία αποδοχή σύγκρουσης συμφερόντων μέλους της κυβέρνησης είναι αντιδραστική γιατί υπονομεύει τα συμφέροντα των πολιτών. Η ωμή απόπειρα φίμωσης του τύπου από μέλος της κυβέρνησης είναι αντιδραστική, γιατί πλήττει την δημοκρατία.

Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Το ερώτημα είναι η παρακαταθήκη που θα αφήσουν. Δεν είναι δυνατόν πρακτικές που δεν κατόρθωσε να επιβάλει η πιο αντιδραστική πτέρυγα της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να επιτρέψουμε να επικρατήσουν σήμερα.  Γιατί αν επικρατήσουν σήμερα θα κυριαρχήσουν αύριο.

Κλείνω με μία υπενθύμιση: μετά τις εκλογές του 2004 και του 2007 ο Κώστας Καραμανλής έμοιαζε ακλόνητος. Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου είχε υπερισχύσει των αντιπάλων του με πάνω από 40%. Πού βρίσκονται και οι δύο σήμερα; Όσοι νοιάζονται για την σημερινή κυβέρνηση και δεν θέλουν να αποτελέσει μια σύντομη «παρένθεση» την οποία θα ακολουθήσει η επιστροφή μιας σκληρότερης αντιδραστικής διακυβέρνησης, δεν προσφέρουν καμία καλή υπηρεσία στον Αλέξη Τσίπρα με το να αφήνουν ανεξέλεκτες τις δυνάμεις της αντίδρασης που έχουν ζώσει κυβέρνησή του. Με επίμονη κριτική, με νόμιμη απαίτηση για λογοδοσία, με αντιπαράθεση με την οπισθοδρόμηση, έτσι μόνο θα αντέξει ο πρωθυπουργός να υλοποιήσει την δηλωμένη πρόθεσή του για σκληρή σύγκρουση με τα ισχυρά εγχώρια συμφέροντα, έτσι θα πετύχει στη δέσμευσή του για έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους εταίρους στο εξωτερικό, για μια Ελλάδα που θα βρίσκεται εντός Ευρώπης και όχι έρμαιο εκτός της, ώστε να κυβερνιέται σαν πρώην Οθωμανική Επαρχία, σαν ένα βεζυράτο όπου θα κάνουν κουμάντο σε όσους είναι εγκλωβισμένοι σε αυτό, οι άνθρωποι που πριν δέκα χρόνια χρεοκόπησαν τον τόπο, εκείνοι δηλαδή που καραδοκούν σήμερα έχοντας μαζέψει εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό.

Όσοι και όσες πραγματικά νοιάζονται για την χώρα, και κυρίως όσοι και όσες τόσα χρόνια πίστεψαν σε αξίες και δεν υπηρέτησαν εξουσίες, αυτοί οφείλουν σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι να στηρίξουν την Δημοκρατία.


PASOK - ND Scandals

Alekos Filippousis has posted a 38-page list of reporting scandals which occurred under PASOK and ND since 1981. I re-post the Issuu content below. You can also access it here. It is beyond my ability to judge which of these are "real scandals" or not: I am familiar with some of the cases. In any case, this is a useful reminder of bygone events, which unfortunately influence the present.




Monday 30 March 2015

Holger Schmieding: The Costs of Populism


Dr. Holger Schmieding has recapped events in Greece on a post on his blog entitled The Cost of Populism. I'd say it's a must-read. 

Rarely has a new government done so much economic damage in such a short time as Greece‘s double-populist coalition that swept to power on 26 January by promising its voters three impossible things in one campaign. Eight weeks later, the new government has, oddly, done hardly anything. Very few laws have been passed, very few serious decisions have been taken in Athens. But with mere words, those used in the election campaign and those thereafter, the union of the radical left („Syriza“) and its leaders have already had a devastating impact on Greece.

http://blog.berenberg.de/the-costs-of-populism/

Monday 23 March 2015

Impacts of Grexit




Many analysts and commentators have been discussing the potential of a Greek exit from the Eurozone, or “Grexit”. This is a very complex subject which cannot easily be assessed without a detailed econometric assessment of Greece’s economy and a wider assessment of Greece’s polity and society. What is possible is to explore some major themes and issues of a Grexit, and examine some relative impacts these may have on Greece’s economy and society. As there are a large number of variables involved, what follows is more of a concept note than a specific forecast.

This article was originally written on 12 February 2015 and first appeared on the Navigator website

Issue 1: Grexit within the Euro

Contrary to popular understanding, a “Grexit” does not necessarily mean a new currency will be introduced. The key monetary requirements for participation in the Euro are in fact contained in the Maastricht criteria of the Maastricht Treaty. It should be clear from an examination of these criteria that Greece has been in violation of the Treaty since it joined the Euro, yet it has continued to use the Euro currency.

One definite alternative is that Greece will unilaterally default but remain within the Eurozone. What does this mean?

·       Greek banks and the Greek government would be barred from using European Central Bank refinancing in all but the narrowest of transactions (this is now already the case).

·       Other Eurozone countries no longer accept Target 2 transfers, or specifically, liabilities, involving Greek transactions. There is no precedent for this, and it is uncertain how this would work in practice.

·       Any other Eurozone public sector financing of Greece stops. This might include a cancellation of disbursements of European structural and cohesion funds. 

·       Greece’s credit rating would of course fall to unprecedented lows, and any form of foreign investment or lending would be eliminated.

In this case, the practical impact for Greece businesses and citizens will be that:

·       The Greek banking system will effectively have to be either nationalised, liquidated and merged, depending on the severity of the problem. The Greek state currently controls the majority of shares in three of the four systemic banks and would be within its rights to take drastic action.

·       The Greek banking system will quickly implement capital controls, preventing deposit flight and outbound transfers.

·       The Greek government will begin honouring its commitments (salaries, pensions, etc) using a mix of cash and promissory notes or Greek government bonds.

·       A barter economy will quickly grow, replacing cash transactions.

·       A black market for cash leaving or entering the country will quickly emerge.

·       Official economic activity will fall dramatically.

Many economists will no doubt respond that this idea is preposterous: that the idea of Grexit is to leave the Eurozone, develop a new central bank and currency, and allow that currency to devalue as a means of regaining competitiveness and control of the economy.

But this is not so simple, and any move in this direction will almost certainly include some of the preliminary stages discussed previously. Why?

·       Because the majority of the Greek population does not want to leave the Euro. Doing so carries an important political risk for the ruling party that proposes such a move.

·       Because even if Greece has a new currency, as long as it is in the European Union it is bound by the “Four Freedoms”, or free movement of people, goods, capital, and services. As long as this is the case, Greece cannot unilaterally levy the tariff and credit barriers which are a necessary complement for a currency devaluation to function. It will still be part of a common trade area in the EU (and by extension China and other non-EU countries), and will still have grievous competitive disadvantages in the real economy.

·       Because even a Grexit does not mean that the national debt is eliminated (see next section, below).

Issue 2: Grexit outside the Euro

Grexit, as usually implied in the press, necessitates Greece developing a new currency (the “NewDrachma”), managed by the Greek Central Bank. Many analysts, including Paul Krugman, imply that Grexit is manageable, and that the current costs of the Greek bail-out are equivalent to the economic damage expected from Grexit anyway.

But this scenario is also flawed. It ignores—or assumes—that simply by exiting the Euro, Greece’s public debt will disappear. It will not.

Nearly 80% of Greece’s € 322 billion public debt is in the hands of official creditors. There is no reason to assume that:

a.     This debt will be forgiven following Grexit, and/or
b.     This debt will automatically be re-denominated in New Drachmae.

It is sloppy intellectual reasoning to imply that either of these two conditions will materialise as a fait accompli of a Grexit.  

The damage of Grexit under the current circumstances is the worse of all worlds. It would require a rapid deflation of the New Drachma against other hard currencies, while making the public debt impossible to service. In fact, this scenario is exactly what happened to Germany in 1919 at the end of World War II, when it was forced to pay reparations in gold or foreign currencies.

The result of Germany’s experience is in the historical record: hyperinflation, poverty, and the rise of extremism which lead to Adolph Hitler’s takeover of the Reichstag through a mix of legal and extra-legal means.

As a result, a classical economics analysis of Grexit would assume the following:

a.     Immediate devaluation of the New Drachma by 40-60% against the Euro and US Dollar. Greek GDP would automatically fall by the same percentage in hard currency terms, creating a renewed cycle of uncertainty.

b.     All important trade and other contracts would remain formally or informally pegged to the Euro or US Dollar Libor or Eurobor rate, creating an incredible pressure on the New Drachma. This has been seen in Russia following the 1998 devaluation, and even in Greece prior to Euro entry.

c.     Imported products, including most consumer goods, automobiles, oil and gas, and many foodstuffs and stables, would automatically become 40-60% more expensive.

d.     Inflation will begin rising to 15-18% per year in the best case scenario in the 2-3 years following the new currency.

e.     Greek exports and service exports (tourism) would become more competitive. However, they would be deprived of working capital necessary to finance imports, exports, or the 3-6 month credit term demanded by most tour operators for Greek hotel rooms. As a result, Greek enterprises will not be able to take advantage of the declining currency, at least not in the short term.

f.      Greek services and products sold in the domestic market would become more competitive, assuming that the large majority of their inputs are sourced in Greece. For instance, Greek potato chips made from Greek potatoes would be more price competitive that Greek potato chips made from Polish potatoes (depending on the cost of energy, transport and packaging).

g.     Inflation and uncertainty will lead to an immediate fall in consumer spending and investment, at least over the short term.

h.     Greek banks would likely be forced to convert their Euro-denominated loans to New-Drachma-denominated loans, at the starting price of the New Drachma. As the New Drachma devalues, however, the headline cost of the loan would increase either in or out of proportion with the devaluation and/or inflation. So either the banks will go bankrupt through loan write-downs (and borrowers will benefit), or borrowers will be strangled by an ever-appreciating cost of their loan. Whatever the case, new credit issues from Greek financial institutions will be eliminated.

i.       Strict credit and transfer limits will be introduced. Cash withdrawals from banks will be limited. International outbound transfers will be limited. Incoming transfers or cash exchanges will be automatically converted at the low, “official” rate. There will be a growing gap between the official and unofficial exchange rates for the New Drachma.

j.       A lucky few and the politically-favoured will enjoy access to scarce credit. Everyone else, including healthy enterprises and families, will suffer. We have seen this scenario before in Greece, notably with who got loans from “private” banks or state-backed banks such as ETBA.

k.     It must be emphasised that even with a devalued New Drachma, Greece remains part of the Eurozone. As a result, we can expect fire sale prices of vacation homes, agricultural land, companies and all kinds of other assets, as European investors descend on Greece eager to take advantage of their strong currency, and as Greek owners desperately sell at any price. Much of the transactions will be done offshore or “under the table”, enabling the Greek seller to avoid tax and keep hard currency income.

l.       Black market activities will increase. Labour migration outside of Greece will increase. Barter activity will increase. Formal economic activity will fall still further.

It is difficult to forecast how long the adjustment shock would last, but I believe that 2-4 years will be necessary before the economy begins to grow and function again at anything approaching a normal trend rate.

In time, assuming stable political developments, one could imagine Greece returning to the economic system it enjoyed in the late 1980s: a continually-devaluing national currency; high inflation; very limited credit; rampant demagoguery and corruption in the political class. The last point has arguable not changed much since then.  

But now we need to ask what happens not from a classical economics viewpoint, but from the social and political viewpoint. This is perhaps best done by posing a series of questions that are rarely heard.

a.     Why should we assume that Greece will remain stable?

b.     How long will Greece remain a democracy given the relatively calm scenario discussed above? How long will it remain a democracy given the presence of political parties which have relied upon extra-legal tactics in the past?

c.     Who will be the next “man on a horse” (one of many in Greek history) to “save Greece?”

d.     Can Greece survive in the European Union even if it exits the Eurozone? Can it survive a devalued currency given its free market agreement and inability to set protective tariffs? 

e.     Will other European partners tolerate continued Greek involvement in European decision-making and support programmes given the magnitude of the implied default? Or will other European societies turn against Greece, and against the Greek diaspora communities living in their midst?

f.      Can Greece continue to defend its national borders against an irredentist neighbour when it will be unable to buy fuel, spare parts or ordnance for its military, or when its European partners will be manifestly unwilling to get involved in any further Greek adventures?

g.     Viewing the constant scenes of poverty and tension in Greece, what happens to foreign tourism arrivals in the immediate aftermath of a devaluation? Do we really assume that tourism and normal economic flows will remain unaffected? 

h.     What will popular reaction be when the population views “locust investors” asset-stripping Greece at low prices, or hears yet more tales of starving schoolchildren?

As stated previously:

·       There is no point in Grexit without a simultaneous exit from the European Union, allowing Greece to fully set its own tariff and credit policies.

·       An exit from the Euro neither cancels nor re-denominates Greece’s sovereign debts.

·       Given Greece’s failure to manage its economy and public sector properly over 30 years of prosperity, we should be under no illusions that it will do any better in the economic depression and crisis that would follow a Grexit.



(c) Philip Ammerman, 2015